http://gerasimos-politis.blogspot.gr/2012/07/H-vradythta-paei-me-th-mnhmh-h-taxythta-me-th-lhthh-H-VRADYTHTA-Kountera-Milan.html

ΒΟΛΤΑ ΓΡΗΓΟΡΗ - 1Η - Παρασκευή και 13 !

Η para- Alice άργησε να ξυπνήσει. Διασχίζει τη λαική αγορά, υπνοβατικά και κατευθύνεται παραδόξως προς τα πάνω. Ανεβαίνει βιαστικά στο λόφο και αρνείται να προσκολληθεί σε οποιαδήποτε σκέψη.

Μακρυά απ' τους αθρώπους πλέον, στην ησυχία του άλσους, προλαβαίνει ν' αναρωτηθεί. Τι ήταν αυτό που την κυνηγούσε εκεί κάτω. 

Λίγο πριν την έξοδο του άλσους, όταν έχει αρχίζει ν' ανακουφίζεται από το θόρυβο, τη ζέστη και το πολύ νέφος προσπερνά δυό άντρες που καθαρίζουν εξονυχιστικά, με μωρομάντηλα, πέντε παγκάκια σε σχήμα κύκλου. Τους παρατηρεί, φοράνε κουστούμι, έχουν ακουμπήσει τις δερμάτινες τσάντες τους στο πλάι και είναι πολύ συγκεντρωμένοι στην προετοιμασία αυτού του υπαίθριου σαλονιού. Ο ένας είναι φαλακρός, και το κόκκινο δέρμα του κεφαλιού του προδίδει ότι είναι τουρίστες.

Κατεβαίνοντας το λόφο, ακούει το θόρυβο των λεωφορείων και την ίδια στιγμή βλέπει ένα κορμί να παλατζάρει εμμονικά, σα μοιρολογίστρα μπρος - πίσω, κρατώντας στα χέρια μια κιθάρα. 
Ένα αγόρι παίζει κιθάρα κάνοντας τη γνωστή αυτή κίνηση εμμονικά, με μανία, κι αυτό που παράγει είναι άηχο, είναι σχεδόν ανατριχιαστικό, σα να συμβαίνει σε άλλο χρόνο. 
Κι όντως, συμβαίνει σε άλλο χρόνο, λίγα μέτρα μακρυά πιο κάτω, στο χώρο. 
Η εικόνα κλειδώνει σατανικά με τον ήχο των τουριστικών λεωφορείων πίσω της, και τη φασαρία των οδηγών που προσπαθούν να παρκάρουν. Λες και το παιδί εκεί μακρυά, θρηνεί σπαρακτικά παράγοντας αυτούς τους μηχανικούς ήχους πίσω της. 

Φοράει στο αγόρι ένα φουστάνι και συνεχίζει τον περίπατο μέσα σ' αυτή την τρίτη εικόνα, προς τα πάνω.
Ανατρέποντας το προγραμματισμένο για σήμερα δρομολόγιο, για μια βόλτα προς τα κάτω.

Μια άλλη ανάγκη ή κάτι τυχαίο, οδηγεί τα πόδια της προς τον απέναντι κοντινό λόφο. Άλλωστε πόσο πιο κάτω από δω, σκέφτεται. Ξέρει ό,τι υπάρχει πιο κάτω, αλλά η ανάγκη η δική της για τα ύψη, σήμερα την πρόδωσε για άλλη μια φορά. Κανένα ύψος δεν κατακτάται χωρίς μια βουτιά σε βάθος, σκέφτεται η Para - Alice. Τα πόδια όμως κινούνται ανάποδα σήμερα προς τα πάνω. Μέσα στο υγρό λιοπύρι και την καταχνιά, στη θολή αντιφεγγιά του άσπρου μάρμαρου.

Προχωρεί αποφασισμένα προς τον ιερό βράχο. Φτάνει στην είσοδο, δε θέλει να μιλήσει σε κανέναν όμως. Η Para - Alice, δεν έχει καθόλου χρήματα πάνω της. 

Πιο μέσα την σταματούν, αρνείται να μιλήσει, έξι άτομα την κοιτούν με αμηχανία και περιέργεια. Προσποιείται την κωφάλλαλη και την ξένη. Για την ακρίβεια δεν κάνει τίποτα. Το εισιτήριο κοστίζει 12 ευρώ ! 

'Είναι κωφάλαλη', λέει ο Φύλακας στους άλλους, αφήστε τη να περάσει. 'Που το ξέρεις ;' του λέει ένας άλλος πίσω της, έχει ήδη προχωρήσει. 

Δεν τους ακούει πια, δεν πρέπει να τους ακούει. Τα βήματα συνεχίζουν με ηρεμία, κάνουν πως δεν ακούν, το ένα πατάει στο φόβο , το άλλο σ' ένα κρυφό ενθουσιασμό. 

Απομακρύνεται, κι αφήνει το θρίαμβο της μυστικής απάτης να πλημμυρήσει το κορμί.

Λίγο πιο πάνω σταματά να πάρει μια δική της ανάσα, κι όχι αυτής της άλλης της ξένης κωφής ακροβάτισσας. Το βλέμμα αφηρημένα ξεκουράζεται σε μια επιγραφή. Ακριβώς μπροστά της, το δίλημμα της μέρας. ΑΝΟΔΟΣ - ΚΑΘΟΔΟΣ.

Μια ξεναγός παραπάνω μιλάει για το άγαλμα της Νίκης σε μια παρέα Ινδών. Νάικα μινς βικτορι (Nike means Victory) τους λέει. Κρατάει στα χέρια της το σήμα των παππουτσιών της Nike και εκεί κάτω απ το δυνατό ήλιο μέσα στα γλιστερά μάρμαρα κάτω απ΄το ναό, τους μιλάει για λίγο για μια επιχείρηση που πουλάει παππούτσια. 

Συνεχίζει ζαλισμένη μες στον άρρωστο νοτιά προς τα πάνω. ''Peiraus is the third big port of Europe..δείχνει μια άλλη ξεναγός δείχνοντας μακρυά, πίσω απ' το νέφος προς τη θάλασσα, next to that big black building..  ''Acropolis is an open air eclectic building'' λέει μια άλλη. 

Γερμανικά, ρωσικά, ισπανικά, γαλλικά και ποιος ξέρει τι άλλες γλώσσες δημιουργούν μια μουσική γύρω της, της οποίας η ένταση άλλοτε ανεβαίνει άλλοτε σβήνει καθώς τα βήματα προχωρούν μόνα τους κάτω απ τον καυτό ήλιο, γύρω απ' το ναό. 

Διασχίζει το χώρο χωρίς να σέβεται τα αναρίθμητα κάδρα γύρω της, κάποιοι θα την πάρουν μαζί τους μέσα σε μια φωτογραφία φεύγοντας, σκέφτεται. Τα κλικ πέφτουν σα χαλάζι και το φως ήδη την απορροφά.

Ανάσα, αχός, εαυτός εξατμισμένος μέσα στο σκληρό λευκό. Ο ορίζοντας θαμπός. Υγρασία. Αυτό το φως έρχεται από 155 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακρυά, διασχίζει ένα σωρό πλανήτες μέσα στο δικό μας γαλαξία, πριν αγγίξει το δέρμα μας. Πως γίνεται να επικοινωνούμε κάτι που έρχεται απο τόσο μακρυά ;

Η para - Alice ξέχασε σήμερα να βάλει αντηλιακό, το ύψος τη βρήκε απροετοίμαστη, το δέρμα της γερνά, μα όλα αυτά είναι σκέψεις και τις ακυρώνει πεισματικά. Καμία σκέψη, καμία ερμηνεία, εδώ πάνω, μόνο αισθήσεις και γεγονότα σε αυτή την υπαίθρια κατάθεση ενός πλήθους χωρίς γλώσσα, μόνο βοή, όλα αυτά, κανένα νόημα. 

Όλα τα νοήματα εδώ τα καίει το φως.

'.. Ανάμεσα στην ιδέα
    Και το γεγονός, 

    Ανάμεσα στην κίνηση
    Και στην πράξη

    Η σκιά πέφτει

 .. Ανάμεσα στη σύλληψη
    Και στη δημιουργία

    Ανάμεσα στη συγκίνηση
    Και στην ανταπόκριση

    Η Σκια πέφτει

               Είναι η ζωή μακρυά πολύ

    Ανάμεσα στον πόθο
    Και στο σπασμό

    Ανάμεσα στη δύναμη
    Και στην ύπαρξη

    Ανάμεσα στην ουσία
    Και στην κάθοδο

    Η Σκιά πέφτει

 .. Έτσι τελειώνει ο κόσμος
    Έτσι τελειώνει ο κόσμος
    Έτσι τελειώνει ο κόσμος

    Όχι μ' ένα βρόντο μα μ' ένα λυγμό.' (T.S. Eliot)
    

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ  ΣΤΗΝ  ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ  
από Ομάδα ΑΣΙΠΚΑ

Κείμενα :

Αποσπάσματα από :
’ Έρημη Χώρα’ του Τ. Σ. Έλιοτ,
‘Ο Γύρος της φυλακής’ της Μ. Γιουρσενάρ
‘Εμείς οι Απάτριδες’ του Φ. Νίτσε
'Αόρατες Πόλεις' του  Ιταλό Καλβίνο
‘Ημερολόγια Περιπάτου’ της Ειρήνης Δράκου

Διαδρομή Περιπάτου : Ο χώρος του Καλλιμάρμαρου Σταδίου και κατάληξη περιπάτου μέσα στη Στοά του  Καλλιμάρμαρου Σταδίου

Ώρα : Κατά τη δύση του ηλίου

17, 18, 19 Οκτώβρη στα πλαίσια του IETM ATHENS
http://www.groopio.com/en/projects/display/333/ietm-athens-2013--meeting-of-500-international-and-greek-performimg-arts-professionals-in-athens

http://asipkatheater.wix.com/asipka-theater-group

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ

'Θέλουμε να δούμε τους εαυτούς μας να μεταφράζονται σε πέτρα και φυτά, θέλουμε να κάνουμε περιπάτους μέσα μας όταν περιπλανιόμαστε σ’ αυτά τα κτίρια και σ’ αυτούς τους κήπους.'  (Εμείς οι Απάτριδες – Φ. Νίτσε)

Προσθέτουμε στις ανησυχίες μας ένα νέο θέμα μαζί με αυτό της γλώσσας ως εμπειρίας μέσα από την ποίηση, αυτό της πόλης ως εμπειρίας μέσα από ποιητική στάση ζωής. Ενός χαμένου εσωτερικού πολιτισμού κι ενός χαμένου εξωτερικού τοπίου.

Διασχίζουμε μια πόλη που δεν την επινοούμε, δεν την ονειρευόμαστε, δεν εξερευνούμε τον πυθμένα της, δεν την χαζεύουμε από ψηλά, δεν της επιτρέπουμε να μας εκπλήξει..

Και τώρα την εγκαταλείπουμε..

                                  ..ενώ η πόλη ερημώνει..

αναρωτιόμαστε..

Μπορούμε να επιστρέψουμε ως μύστες χωρίς πλέον θεό, ως περιηγητές και ταξιδιώτες σε αυτή τη χαμένη πόλη ; 

Έχει η νέα πόλη τη μυθολογία της ;

 «Ποιος θα ήθελε να πεθάνει χωρίς να έχει κάνει έστω και μια φορά τον γύρο της φυλακής του;». (Μαργκεριτ Γιουρσενάρ)

WALKING IN THE WASTE LAND
 by ASIPKA THEATER GROUP

ΤΕΧΤ :

Excerpts from:
'Waste Land' of T.S Eliot,
'The round of prison' of M. Yourcenar
'We Stateless' of F. Nietzsche
'Invisible Cities' of Italo Calvino

'Diaries Walk' Irini Drakou

Walking Route : The area of Kallimarmaron (Panathenaic) Stadium and end of walking in arcade of Kallimarmaron

Time : At Sundown

17, 18,19 of October at IEATM 
ATHENShttp://www.groopio.com/en/projects/display/333/ietm-athens-2013--meeting-of-500-international-and-greek-performimg-arts-professionals-in-athens

http://asipkatheater.wix.com/asipka-theater-group

WALKING IN THE WASTE LAND

'We want to see ourselves translated into stone and plants, we want to do walks into ourselves when we wander into these buildings and in these gardens.' (We Stateless - F. Nietzsche)

We add to our concerns a new topic with that of language as experience through poetry, this of city as experience through poetic attitude. Of a lost internal culture and a lost foreign landscape.
We cross a city that we do not invent, not dreaming, not explore the bottom of, not staring from above, does not allow her to surprise us ..

And now we leave ..
                                   .. while the city is deserted ..

We wonder ..

Can we return now as mystics without god, as wanderers and travelers in this lost city?

Has the new city a mythology?

  "Who would want to die without having done even once the tour of his prison? '. (Marguerite Yourcenar)

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΧΏΡΑ

ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ

Πριν τη βόλτα, υπάρχει μια άλλη βόλτα. Σε θερμοκρασία χαμηλή, ιδρώνεις σε ταξινομήμενα λαγούμια, τετραγωνικά τσιμέντου μονιασμένα στο καμίνι και την υγρασία, σα στολισμένα σεμεδάκια πάνω στην τηλεόραση, σ 'ενα ταριχευμένο σπίτι. Κανείς δε μπορεί να αλλάξει τη διακόσμηση πλέον εδώ. Ο χώρος παρόλα αυτά ακόμη διαμπερής, δεν γεφυρώθηκαν τα βουνά, δεν εξαφανίστηκαν τα λιμάνια. Συντηρείται η ψευδαίσθηση της φυγής, εδώ που κανείς δε φεύγει, αλλά όλοι πηγαινοέρχονται, σε αυτόματες διαδρομές.

Τα λιβάδια της αμφισβήτησης και της έκπληξης, σε μι α άλλη πόλη, άραγε πόσο μακρυά από δω.

Εδώ είναι πέρασμα. Δεν είναι καταφύγιο. Εδώ είναι η χώρα της φυγής, εδώ είναι μια πόλη πόρνη, που όλοι χρησιμοποιούν και λίγοι, λίγοι λαθροκυνηγοί της ηδονής, τολμούν να ερωτευτούν.

'..Τούτη είναι η πεθαμένη χώρα
Τούτη είναι του κάκτου η χώρα
Εδώ τα πέτρινα ομοιώματα
Υψώνουνται, εδώ είναι που δέχουνται
Την ικεσία του χεριού ενός πεθαμένου
Κάτω απ' το παίξιμο του άστρου που σβήνει..' (Τ.Σ. Έλιοτ)

Πριν βγει να την περπατήσει, βγάζει τα παππούτσια , δηλώνει υποταγή στη μάταιη αυτή βόλτα κι υπογράφει συμβόλαιο με το φάντασμα της πόλης. Για λίγες μέρες, κανείς δε ξέρει πόσο θ' αντέξει, κόντρα στις αγοραφοβικές της τάσεις, η ανάπηρη κούκλα Para - Alice, παίρνει την κάτω βόλτα.

Μια βόλτα στα πεζοδρόμια. Αυτή η ανάπηρη αριστοκράτισσα που αρνείται να πατήσει τσιμέντο κι αξιώνει να περπατά ξυπόλητη, γιατί ακριβώς ποτέ δεν πατά αλλά ίπταται σχεδόν πάντα λίγο πάνω απ' το έδαφος.

'..Έτσι είναι τα πράματα
στου θανάτου την άλλη βασιλεία
Ξυπνάς μοναχός
Την ώρα εκείνη
Που τρέμεις τρυφερός
Χείλια που θα φιλούσαν
Λεν προσευχές στη σπασμένη πέτρα...' (Τ.Σ. Έλιοτ)

Πρώτη λοιπόν διαδρομή προς τα κάτω, εκεί που στην ατμόσφαιρα αναδίδεται χαρμάνι ξινισμένου ιδρώτα, σφαγείου και ούρων, αλλήθωροι πέτρινοι θεοί ειρωνεύονται αυτόν τον περίπατο..

αναζητώντας σε παραλλήρημα, σε πλήθος βημάτων, στην ωδή του βλέμματος, μια χαμένη πολιτεία.

'Ιερουσαλήμ, Αθήνα, Αλεξάντρεια,
Βιέννη, Λόντρα,
Ανύπαρκτες' (Τ.Σ. Έλιοτ)

Η Para - Alice απόψε μελέτησε το χάρτη της πόλης, προσεκτικά και με εμβρίθεια, σαν Ιάπωνας τουρίστας, χαρτογράφησε τις διαδρομές της, πήρε απόφάσεις, ή τουλάχιστον παριστάνει, ό,τι πήρε.

Δεσμεύτηκε με τον εαυτό της και μετά τον άφησε να γλιστρήσει απ' τις άκρες των δαχτύλων στον υπόνομο των άστρων. Παρατημένο για λίγο, στο παγωμένο φως. Δεν τον χρειάζεται σ' αυτές τις βόλτες. Μόνο το κορμί της χρειάζεται εκεί χωρίς προφάσεις, εαυτούς, ύπαρξη ή ταυτότητα.

Σήμερα, ξημέρωμα, η πρώτη βόλτα.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ

 «Οι κάτοικοι του δυστυχισμένου αυτού αρχιπελάγους γράφει ο Έλιοτ στο 1823 για τον πληθυσμό της Μελανησίας «πεθαίνουν κυρίως γιατί ο ‘’Πολιτισμός’’ που τους ανάγκασαν να δεχτούν, τους στέρησε από κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Πεθαίνουν από καθαρή πλήξη. Όταν το θέατρο αντικατασταθεί από 100 κινηματογράφους, όταν το μουσικό όργανο αντικατασταθεί από 100 γραμμόφωνα, όταν το κάθε άλογο αντικατασταθεί από 100 φτηνά αυτοκίνητα, όταν γίνει βολετό για το κάθε παιδάκι, με τη βοήθεια των ηλεκτρικών εφευρέσεων, ν’ ακούει τα παραμύθια της γιαγιάς του από ένα μεγάφωνο,… δε θα είναι διόλου εκπληκτικό αν ο πληθυσμός ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου ακολουθήσει γρήγορα την τύχη των Μελανησίων. (Τ.Σ. Έλιοτ)